Negra sombra que me asombras (I)
| Posted on diciembre 30, 2017
0
Nun mundo onde
non hai deuses nin demos, nin heroes nin monstros, ela era un anxo vivindo no
inferno do Edén. A elegancia
desfilaba á súa par; un vestido branco que ondeaba ó camiñar e deixaba entrever as súas pernas, firmes e seguras.
Columna ergueita; cabeza alzada; ás parcialmente estendidas. O seu cabelo caía
en ondas castañas, que a cada paso, en movemento harmónico simple, semellaban
resortes. Co ritmo nos seus ósos e afouteza por mirada desfilaba rompendo
pescozos. Parecía unha divindade envolta en aceptación social, mais un eu
omnisciente era quen de derrubar o palacio de cristal e arrincarlle esa carauta
para reducila a po de estrelas.
Enfundada en medo
e asustada reptaba polas rúas que nin as ratas querían pisar, facendo calquera
cousa con tal de conseguir un bico daquel néctar destilado. Brillaba coma una
suculenta peza de carne, acabada de facer e desexada por todos.
Tes a menciña que
necesito. Non me deixes con esta inquedanza. Óesme xemer e ves a miña man,
ansiosa, percorrer o meu pescozo, coma se nel estivese aquilo que devoro coa
mirada.
Fama, alcohol e
amor; quéroo todo. Só che pido que sexa amodo. Quéroo sentir baixando a devagar
pola miña gorxa, que me encha o corazón.
Coloca as túas
mans na miña cintura. Percórreme enteira, suavemente. Respira. Pon a túa cabeza
nos meus ombreiros. Pecha os ollos, xírate e mírame á cara. Sinte a miña
quentura na túa pel. Sen roupa, extinguindo o lume dos deuses. Queima a túa
vergoña.